Devotionalia,
Zandvliet
Hugo
- Bunker einde Zwarte Pad Scheveningen
Vijfenvijftig jaar geleden
een soldaat niet veel ouder dan jij en ik, vecht hier voor zijn leven. Hij wil
niet vechten, niet doden maar als hij niet vecht is hij zelf de sigaar, zeggen
de officieren. Dag in dag uit moet hij vechten, doden, moorden. Hij wil het niet
maar heeft geen keus. Pure wanhoop maakt zich meester. Vijfenvijftig jaar geleden
een zwerver al flink wat ouder dan jij en ik zocht hier wat beschutting. Hij wil
hier niet zijn maar heeft geen keus. Buiten regent het en is het nog veel kouder.
Het stinkt hier koude honger, twijfel, het is pas herfst.
Het opvangcentrum komt hij niet meer en afkicken lukt hem niet. Vijf jaar geleden
een jongetje stuift hier naar binnen, eigenlijk is hij bang maar dat zegt hij
niet, anders lachen de anderen hem uit. Uit verveling is hij hier, iets anders
heeft hij toch niet te doen. Dan komt iemand met sigaretten, het is stiekem, dus
hij rookt veel had hij dit wel moeten doen? Ook vuurwerk was er meegenomen. In
een bunker klinkt dat goed. Stil eens, shit er komt iemand aan. Hij rent als voor
zijn leven. Deze plek is een ontmoetingsplaats voor één persoon.
Als die jongen oud is wordt hij soldaat. En als hij dat overleeft zal hij gaan
zwerven. Want werken kan hij niet, de oorlog zit nog in zijn hoofd. Had hij maar
een sigaret.
| Terug
naar Zandvliet |
